Na morzu zwanym Giełdą, gdzie fale są wykresami, a wiatr to kaprysy inwestorów, płynął okręt o nazwie Bloober. Nie był największy, ani najbardziej błyszczący. Inne statki — zbudowane z hype’u, spekulacji i chwilowej euforii — mijały go z pogardą, śmiejąc się z jego skromnych żagli i ostrożnego kursu. Aż nadszedł sztorm. Nie był to zwykły deszcz — to była burza złożona z spadków indeksów, paniki na rynkach, nagłych decyzji banków centralnych i krzyków analityków. Statki zbudowane na zadłużeniu i nadziei tonęły jeden po drugim. Nawet giganci, pewni swej dominacji, rozpadali się w chaosie. Ale Bloober nie zatonął. Nie dlatego, że był niezatapialny. Ale dlatego, że jego kapitan znał wartość cierpliwości. Wiedział, że rynek to ocean — czasem spokojny, czasem wściekły — i że przetrwają ci, którzy nie próbują go ujarzmić, lecz rozumieją jego rytm. Bloober nie gonił za chwilowym zyskiem. Płynął według własnej mapy — opartej na wizji, innowacji i zaufaniu. Gdy burza minęła, a słońce znów odbiło się od tafli wykresów, Bloober był jedynym okrętem na horyzoncie. Nie triumfował — po prostu płynął dalej. Od tamtej pory mówi się, że prawdziwa wartość nie rośnie w ciszy, lecz przetrwa w hałasie. A ten, kto buduje na fundamencie idei, a nie emocji — nie tonie, nawet gdy rynek szaleje.